کد مطلب:50530 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:162
[صفحه 301] به كار رفته است،[2] و عزت آن حالتی است در انسان كه نمی گذارد مغلوب كسی و چیزی گردد و شكست بخورد، همچنین به كسی كه قاهر است و مقهور نمی شود «عزیز» گفته اند.[3] البته عزت بالاصاله از آن خداوند است و بالافاصله از آن اهل ایمان و هر كه خواهان عزت است باید آن را از خداوند بخواهد، زیرا عزت بتمامه و بالاصاله از آن اوست، چنانكه آیات قرآن كریم گواه این حقیقت است: (و لله العزه و لرسوله و للمومنین.)[4] . خدای راست عزت و پیامبر او و مومنان راست. (من كان یرید العزه فلله العزه جمیعا.)[5] . هر كه عزت خواهد، پس (بداند كه) عزت همه از آن خداست- و به هر كه خواهد دهد. امیرمومنان علی (ع) نیز این حقیقت را چنین بیان كرده است: «العزیز بغیر الله ذلیل.»[6] . عزیزی كه عزتش از خدا نیست ذلیل است. با توجه به این حقیقت، هر كه راه بندگی بپیماید، به عزت حقیقی رسد و خدای متعال او را بزرگ و ارجمند و راسخ و استوار و نفوذناپذیر و شكست ناپذیر سازد، چنانكه امیرمومنان علی (ع) این را سنت الهی معرفی كرده و فرموده است: «فانه جل اسمه قد تكفل بنصر من نصره و اعزاز من اعزه.»[7] . خداوند- كه بزرگ است نام او- یاری هر كه او را یاری كند پذیرفته است و عزت بخشی هر كه او را عزیز دارد به عهده گرفته است. عزت جویی و عزت یابی راهی است اساسی در تربیت. اگر آدمی به این حقیقت توجه نماید كه خداوند عزیز علی الاطلاق است و هر عزیز دیگری در برابر او ذلیل است و اینكه همه ی موجودات ذاتا فقیر و در نفس خویش ذلیلند و مالك هیچ چیزی برای خود نیستند مگر آنكه خدای رحمان از سر رحمت خویش بهره ای از عزت به آنان بخشد،[8] پس عزت حقیقی را از رب العزه به سلوك بندگی طلب كند، عزت در او جلوه می یابد و [صفحه 302] این راهی است كه انسان باید با آن آشنا شود و آن را طی نماید. عزت آن اوست و آن بندگانش
«عزت» در اصل به معنی صلابت و محكمی و قوت و حالت شكست ناپذیری است، چنانكه گویند «ارض عزاز» یعنی زمین سفت و سخت،[1] و بر این اساس از باب توسعه در استعمال در معانی دیگر از جمله غلبه، صعوبت، سختی، غیرت و حمیت و مانند اینها
ز آدم و ابلیس بر می خوان نشانش[9] .
صفحه 301، 302.